Ode aan de spin

Op stap

Vanmorgen in de tuin
liep ik met mijn gezicht
in de onzichtbare draden
van een web.

Hoe doen ze het toch? Die spinnetjes?

Telkens weer dat web
weven, herstellen
keer op keer...

Terwijl ikzelf moeizaam
probeer de draad op te pakken,
... keer op keer.

Vol ontzag keek ik
naar dat kleine
moedige beestje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Magische ochtend

Op stap

Vandaag
ging ik op pad,
de dijken op
met mijn hond.

Het leek aanvankelijk een dag als een andere,
maar heel onverwacht werd ik getrakteerd:

  - een duo ingedommelde  zwanen met hun snavel tussen hun vleugel,
  - een reiger die het waagde om ons dicht te laten naderen en dan krijsend wegvloog,
  - de helblauwe flits van een ijsvogel die me nog een extra rondje langs de rand van de vijver gunde,
  - de happende opengesperde bekken van drie dikke vissen die dicht bij het oppervlak van de vijver zwommen,
 
  en als kers op de taart zag ik een bever (!) in de Nete, niet ver van ons huis.

 

Het waren korte flitsen,

voorbijgaande momenten,

maar het beeld bleef wel hangen

en het gevoel dat erbij hoorde

had me helemaal opgeladen.

 

Vol van verwondering

en super voldaan

liet ik nog een braam

smelten op mijn tong.

Dit was een magische ochtend!

Onzichtbare inkt

Op stap...

Vandaag

 waren de wandelspoortjes

van een actief mini-slakje zichtbaar geworden.

De dauw had de geheime onzichtbare "inkt"

tevoorschijn getoverd.

 

 

De ijle nevelgordijnen

en het glinsterende dauwtapijt

smolten langzaam

in het nazomerzonnetje .