Vroege vogels

Op stap

Vanmorgen...
zag ik door het slaapkamerraam een prachtige, rode lucht.
Met een adrenalinestoot schoot ik in mijn kleren, griste mijn fototoestel en hond mee en snelde naar de dijken,
vlakbij... achter den hoek.
 
Was ik nog op tijd?
 
We lieten als eersten een spoor achter op het "maagdelijke" modderpad.

Het rood van de ochtend werd reeds verdrongen door de gloed van de zon.

 

 

Deze ochtendrush naar buiten heeft me wel wakker geschud! 

De dagen worden langer...
om van de ochtendkleuren te kunnen genieten moet je snel zijn...
dat is enkel nog voor de vroege vogels!
Hoog tijd om uit mijn winterslaap te kruipen! 

Foert!

Op stap

Vandaag...
leek het wel of er in ons huis een bom was ontploft!
Ik had me aanvankelijk voorgenomen om mijn vrije dag te gebruiken om alles aan kant te krijgen.
En toch heb ik "foert!" gezegd.
"Ja, ik ruim vandaag op", betekende immers ook: "nee, ik maak geen tijd voor mezelf."
En ik had het écht wel nodig om even bij te tanken.

We hadden ongewenst bezoek gekregen van een legertje bacteriën.
Gevolg: mijn zoon werd geveld door een longontsteking.
De zorgende rol diende zich aan en de nodige "watjes" werden bovengehaald.
De fragiele balans van ons huishouden werd verstoord...en de bom ontplofte!

Met een triomfantelijk "foert-gevoel" ging ik op pad.
Ik had het gewonnen van mijn "moet-gevoel", wat heerlijk was dat!
Was het daarom dat ik de voordeur harder toesmeet dan nodig?
De zon lachte me toe en ik straalde terug! Breed glimlachend heb ik met volle teugen van mijn wandeling genoten.

Voldaan kwam ik weer thuis.
En met een opgeladen batterij was het gros van de rommel in een wip weggewerkt.
En de rest...is voor een andere keer. :)

Hoog-sensitief

Ontembare alien...

Ik kreeg vroeger wel eens te horen dat ik te overgevoelig was. Ik was  "te" en "over" en... het klonk negatief. 
Het deed geen goed aan mijn zelfbeeld.
Was ik anders?
Tja... ik had het moeilijk met mezelf en met mezelf in relatie met anderen. 
Mijn opmerkingsvermogen stond altijd op scherp, mijn wereld bestond uit details.
Was ik een alien met extra antennes?
Vele situaties, woorden, geluiden en beelden kwamen hard aan, ze voelden als scherpe scherven door mijn dunne huid. Ik vond geen rust en voelde me vaak overprikkeld. Ik snakte soms naar een eilandje, liefst nog met een stolp erop...

Was dit hoogsensitiviteit...?
Hoe hoog is hoog? En wat betekent dat dan?

Ik ging op zoek naar informatie en schreef me in voor de voordracht: “Hoogsensitiviteit, klacht of kracht”, door Sabine Vanquaillie.
Haar uitleg was enorm verhelderend en zo herkenbaar!

En vooral ook om te horen dat het best oké is om hoogsensitief te zijn... een hele opluchting!

 

Ik snap dat sommige mensen negatief staan tegenover "etiketten" plakken.
Maar mij heeft het geholpen om mezelf te begrijpen en  te aanvaarden en dat doet me enorm goed!
Natuurlijk ben ik nog steeds die alien...
Het is een dagelijkse uitdaging om mijn weg te vinden in het kluwen van indrukken, gedachten en emoties. Mijn pad is vergeven van de valkuilen en regelmatig val ik er in... Maar ik ben onderweg.
Ik heb leren aanvaarden dat ik hoogsensitief ben en kan er soms zelfs fier op zijn.
Deze aangeboren karaktereigenschap hoort bij mij, dit ben ik...
en de wereld mag het weten!


Wil je meer info over hoogsensitiviteit?
Ga dan eens naar de website van Sabine Vanquaillie http://www.kusdekikker.be/nl/hoogsensitiviteit

Haar voordrachten zijn fantastisch goed gebracht: heel duidelijk, "to the point".
Heb je een vermoeden dat je hoogsensitief bent?
Of misschien je kind?
Doe de test.
http://www.kusdekikker.be/nl/node/809

 

 

 

 -

Flierefluiten

Op stap

Vandaag...
wist ik het even niet meer: dunne sjaal, dikke sjaal, geen sjaal...
Liefst van al had ik me willen induffelen, om dan de winterse kou in te stappen en wolkjes warme adem uit te blazen.
Ja, ik verlang soms naar het witte deken dat alles verstilt. 
En naar het geluid van de knerpende sneeuw onder mijn voeten ...
Maar nee... naar de winter kunnen we waarschijnlijk fluiten!

Tijdens mijn wandeling zag ik de bloemen van de hazelaar en piepjonge blaadjes aan de vlier... Tot mijn verbazing waren de wilgenkatjes ook al van de partij!

 

De lente komt reeds flirterig pronken met haar ontluikende schoonheid. 
De vogels geven van katoen, ze fluiten erop los. Is dat al "flierefluiten"? Ze gaan toch nog geen eitjes leggen zeker?

En wat zag ik in onze eigen tuin? Beschimmelde vetbollen met scheuten!
Ik keek nog een beetje nauwkeuriger: ...de bollen zaten vol muggen!
Mm... zo'n hapje zullen die flierefluiters wel weten te appreciëren.

Tranendal

Op stap

Vandaag ...
werd ik overspoeld door sombere gedachten en emoties van pijn en verdriet.
Teveel negatieve berichtgeving, nog resten van emotie van onmacht en boosheid, zorg om zieke en gekwetste mensen in mijn dichte omgeving...
Mijn blik dwaalde rusteloos in het rond en bleef hangen bij een foto van mijn lieve moeder waarvan ik vorige lente afscheid heb moeten nemen. Ik mis haar warmte. Plots kreeg ik 'n sterke behoefte om in de wolk van haar Anaïs-parfum liefdevol plat-geknuffeld te worden. Tja, en wat er toen gebeurde was erg voorspelbaar.
Je zag het al van ver komen aanrollen: een reusachtig grote tsunami-golf! Daar kon ik niet meer aan ontkomen! "Ach, een potje huilen kan wel deugd doen", dacht ik. Maar al gauw had ik het gevoel dat ik ging verdrinken.

Een beetje paniekerig zocht ik een reddingsplan:
     zoetigheid? Neen, van die reflex en bijhorende kilo's wil ik graag vanaf...
     iemand bellen? Neen, ik wil niemand lastigvallen...
     mooie muziek? Neen, dan ga ik nog harder huilen...

Hm, een degelijk B-plan... daar heb ik nog werk aan!

Onze hond duwde zijn snuit tegen mijn been. Ik krabbelde achter zijn flaporen en aaide zijn hals. Ik zuchtte eens diep, voelde weer grond onder mijn voeten komen en kreeg zin om mijn wandelschoenen aan te trekken. De weergoden sloten zich aan bij mijn verdriet en in de gietende regen ging ik op pad. Het buiten bewegen deed me goed.
Mijn oog viel op stekels en doornen...
akelig scherp én mooi tegelijk.

 

 

 

Om "U" tegen te zeggen

Before they passed away: een écht pareltje!

Fotograaf Jimmy Nelson is de wereld rond gereisd.
Hij maakte prachtige foto's van authentieke stammen die amper beïnvloed zijn door onze moderne samenleving. Het boek "Before they passed away" is een ode aan onze oorsprong.
Hij zegt: "Wat de stammen met elkaar gemeen hebben is de manier waarop ze samenleven met de natuur. Ze zijn zo in balans met hun omgeving, daar kunnen wij alleen van dromen."

Blijkbaar is hij van plan om opnieuw naar de stammen te reizen om hen het boek te laten zien. "Ik wil dat ze zich realiseren hoe belangrijk hun bestaan is voor de mensheid. En de wereld mag hen niet vergeten."
Prachtig, hé!

In het magazine Happinez (nummer 1 van 2014, pag. 18,19) staat een artikel over het boek. Je kan je er inschrijven voor een arrangement: expositie van de foto's en een ontmoeting met de fotograaf.

Op de website: www.beforethey.com vind je ook beelden en info.
Jimmy Nelson is blijkbaar een aangename spreker. In de video zie je hem aan het werk.

Het is geen "boekje" om vlotjes mee op je schoot in de zetel te gaan zitten. Het is ook veel te jammer om hem in de kast weg te steken. Daarom ligt het boek bij ons op de eettafel.  Regelmatig slaan wij een pagina om. Zo kunnen we er allen dagelijks van genieten.
Een aanrader!