Op stap
Vandaag...
was ik in een heuse "storm" beland.
Ik ging op stap...
op zoek naar zijn laatste afscheidsplek...
Lieve hemel...
Mijn emoties gingen alle kanten op. Mijn zintuigen raakten verdoofd.
Terwijl de bezige bijtjes ijverig hun werk verzetten stond mijn wereld compleet stil.
De hele natuur rond mij bruiste maar ik kon het niet zien. Ik was er wel en ook weer niet.
Ik voelde me niet zweverig, neen. Ik voelde me neergekwakt op de harde grond.
Hoe troost ik zijn mama?
Hoe troost ik zijn broer?
Waar vind ik troost?
Ik ben in de berm gaan zitten starend naar een vijver, met mijn hond dicht bij mij.
Wanneer heb ik hem laatst gesproken? Op het familiefeest met Pasen. Toen hij onze hond verwende, zoals hij altijd deed. Een heuse massagebeurt. En onze hond genieten, oogjes toe en een paar knorretjes. Ik denk dat ze er beide van genoten.
Ik aaide mijn hond en kneep hem even plat.
Wat zag hij er toen knap uit! Zo 'n grote, sterke jonge man. Hij straalde. Hij had lichtjes in zijn ogen.
Hij had iets zelfzeker over zich... Wat deed het goed hem zo te zien!
Op automatische piloot wandelde ik verder tot bij het mooie bos waar hij als kind speelde. De vogels floten en de zon scheen door de bladeren.
Ik was blij dat ik mijn zonnebril bij me had, het licht was te fel... mijn ogen te dik.
Met open armen en handen zocht ik met mijn vingertoppen naar het lage gebladerte.
Toen ik afgemat thuiskwam voelde ik me leeg, mijn tranen waren op.
De enige gedachte die me kon troosten was het beeld
dat hij "daar ergens" zijn oma ontmoet,
dat ze hem knuffelt
en vertelt hoe bijzonder hij is,
dat ze naar hem luistert en hem troost,
dat ze hem overspoelt met haar warme aandacht,
zoals zij dat dikwijls deed
en zoals zij dat zo goed kon.
Lieve jongen,
je hebt een plaats in mijn hart
ik zal je nooit vergeten!
X
