Vlakbij, achter den hoek...
Kwispelcadeau
Op stap
Vandaag...
druk in de weer geweest met voorbereidingen voor de feestdagen: cadeautjes kopen, ingrediënten zoeken voor een dessert, inpakpapier aanschaffen, …
Heel de dag: druk, druk, druk…
.JPG)
Geen tijd gehad, gevonden of gemaakt om even de deur uit te gaan voor een wandeling.
En daar zat de hond, kwispelend met hoopvolle blik, wachtend aan de deur van de hal.
Iets in me wilde ook naast de hond gaan zitten en met smekende ogen om liefdevolle aandacht vragen.
Met een diepe zucht en een enthousiaste: “Kom, schatteke we gaan naar buiten!” legde ik het inpakpapier naast me neer.
En toen ik daar op de dijk stond, het lawaai van de verkeersspits achter me latend, werd ik beloond met een prachtig schouwspel!
De zonsondergang kleurde de hemel aan de horizon zacht oranje tot rozig paars. Hoog in de babyblauwe lucht hadden tal van vliegtuigen een spoor van uitlaatstrepen achtergelaten. Sommige lijnen waren scherp, andere uitgewaaierd. Het kris-kraslijnenspel werd opgelicht door de avondzon. De bosjes aan de horizon werden één grote donkere massa, afgezoomd met een lichtdoorlatende boord. De eksternesten, her en der in de hoge bomen leken op schoonheidsfoutjes in de kanten kraag.
Het avondlicht werd steeds gedempter en paarser. De zachte, zandgele kleur van het riet en de verdorde grassen paste perfect in het plaatje.
Het lijnenspel in de lucht was onmerkbaar veranderd in lavendel grijs en roze.
Ik kon mijn ogen niet van de hemel afhouden. Met opengesperde blik heb ik alles opgezogen, mijn batterij opgeladen. Mijn hond was ondertussen rustig naast me gaan zitten. Ik heb me naast hem geknield en hem eens stevig geknuffeld, dankbaar dat ik toch nog naar buiten was gegaan.
Heel langzaam loste het pastelplaatje op in de avondschemering.
Vandaag...
druk in de weer geweest met voorbereidingen voor de feestdagen: cadeautjes kopen, ingrediënten zoeken voor een dessert, inpakpapier aanschaffen, …
Heel de dag: druk, druk, druk…
.JPG)
Geen tijd gehad, gevonden of gemaakt om even de deur uit te gaan voor een wandeling.
En daar zat de hond, kwispelend met hoopvolle blik, wachtend aan de deur van de hal.
Iets in me wilde ook naast de hond gaan zitten en met smekende ogen om liefdevolle aandacht vragen.
Met een diepe zucht en een enthousiaste: “Kom, schatteke we gaan naar buiten!” legde ik het inpakpapier naast me neer.
En toen ik daar op de dijk stond, het lawaai van de verkeersspits achter me latend, werd ik beloond met een prachtig schouwspel!
De zonsondergang kleurde de hemel aan de horizon zacht oranje tot rozig paars. Hoog in de babyblauwe lucht hadden tal van vliegtuigen een spoor van uitlaatstrepen achtergelaten. Sommige lijnen waren scherp, andere uitgewaaierd. Het kris-kraslijnenspel werd opgelicht door de avondzon. De bosjes aan de horizon werden één grote donkere massa, afgezoomd met een lichtdoorlatende boord. De eksternesten, her en der in de hoge bomen leken op schoonheidsfoutjes in de kanten kraag.
Het avondlicht werd steeds gedempter en paarser. De zachte, zandgele kleur van het riet en de verdorde grassen paste perfect in het plaatje.
Het lijnenspel in de lucht was onmerkbaar veranderd in lavendel grijs en roze.
Ik kon mijn ogen niet van de hemel afhouden. Met opengesperde blik heb ik alles opgezogen, mijn batterij opgeladen. Mijn hond was ondertussen rustig naast me gaan zitten. Ik heb me naast hem geknield en hem eens stevig geknuffeld, dankbaar dat ik toch nog naar buiten was gegaan.
Heel langzaam loste het pastelplaatje op in de avondschemering.
Het was een prachtig cadeau!
Spiegelsessie
Op stap
Vandaag...
kon ik door het kale struikgewas op plekjes binnen gluren die anders verstopt zijn voor de voorbijganger. Zo zag ik, redelijk dichtbij een reiger aan een vijverrand. De reiger stond statig op zijn stelten te spiegelen. Hij keek niet op, alsof hij nog niet door had dat zijn “paravent” was weggevallen. Het leek wel of hij stond te poseren, alleen de schilder was er niet.
Thuis, na het douchen heb ik me ook gewaagd aan een
“spiegelsessie”. Nee, niet met de gebruikelijke kritische blik, speurend en
afkeurend. Maar als toeschouwer, kijken en zien. Zien dat het niet meer is wat
het was… zien dat het is, wat het is. Poseren voor jezelf, zonder schilder.
En fier denken: het is goed zoals het is,… het is prachtig!
Vandaag...
kon ik door het kale struikgewas op plekjes binnen gluren die anders verstopt zijn voor de voorbijganger. Zo zag ik, redelijk dichtbij een reiger aan een vijverrand. De reiger stond statig op zijn stelten te spiegelen. Hij keek niet op, alsof hij nog niet door had dat zijn “paravent” was weggevallen. Het leek wel of hij stond te poseren, alleen de schilder was er niet.
Het was prachtig!
En fier denken: het is goed zoals het is,… het is prachtig!
Moeilijker dan ik
dacht…
Vurige bolletjes
Op stap
Vandaag...
vond ik het jammer dat alles al zo kaal was. De wind had alle blaadjes losgerukt en weggeblazen. Er overviel me een kil gevoel. Ik kromde mijn rug en trok mijn schouders een beetje bij elkaar. Mijn stemming versomberde. Enkel donkere takken, naakt wiebelend in de wind.
Vandaag...
vond ik het jammer dat alles al zo kaal was. De wind had alle blaadjes losgerukt en weggeblazen. Er overviel me een kil gevoel. Ik kromde mijn rug en trok mijn schouders een beetje bij elkaar. Mijn stemming versomberde. Enkel donkere takken, naakt wiebelend in de wind.
Toen viel mijn oog op de bessen. Ja er zijn nog bessen!
Ik zag er witte, maar vooral veel rode. Allerlei tinten van rood, soms eerder
oranjerood, andere neigden meer naar wijnrood. Als vrolijk glimmende bolletjes
hingen ze te dansen in de kale takken. Het was een mooi contrast!
Mijn aandacht gleed weg.
Ik houd wel van rood!
Ik heb enkele rode juwelen: een ketting van rood koraal en een reeks armbandjes
van oranjerode boontjes. Ik draag ze graag als contrast bij een zwarte of appelblauwzeegroene
outfit. Het lijkt soms of ik kracht kan putten uit die rode kleur. ‘t Klinkt
misschien gek, … maar als ik die juwelen aan heb, voel ik mezelf ook krachtiger,
vuriger.
Ik keek naar de takken met de rode besjes…toen pas zag ik
dat ze fier pronkten met hun rode parels!
Stammetjes met confetti
Op stap
Vandaag...
genoot ik van de warm gele kleur van de berkenblaadjes. Ik kneep mijn ogen een beetje toe en tussen mijn wimpers door zag ik de gele driehoekige vlekjes wapperen aan de donkere twijgjes. De wind speelde met de blaadjes en af en toe losten er een paar. Mijn blik volgde de dansende vlaggetjes. Dan pas zag ik dat de grond ermee bezaaid lag, als een laagje gele confetti op het donkere, aarden pad. Met wat fantasie zag ik de restanten van een uitbundig feestje…
Het deed me denken aan de tijd dat ik een onvervulde kinderwens had… ik zag toen overal zwangere vrouwen, kinderwagens en babyspulletjes.
Of toen ik me zielig voelde en ik de warmte van mijn partner miste, zag ik plots overal kussende koppels. En toen ik mezelf dik vond zag ik met jaloerse blik overal mooie, slanke vrouwen.
Vandaag...
genoot ik van de warm gele kleur van de berkenblaadjes. Ik kneep mijn ogen een beetje toe en tussen mijn wimpers door zag ik de gele driehoekige vlekjes wapperen aan de donkere twijgjes. De wind speelde met de blaadjes en af en toe losten er een paar. Mijn blik volgde de dansende vlaggetjes. Dan pas zag ik dat de grond ermee bezaaid lag, als een laagje gele confetti op het donkere, aarden pad. Met wat fantasie zag ik de restanten van een uitbundig feestje…
Ik richtte mijn blik in de verte en kneep mijn ogen weer
een beetje toe. Plots zag ik overal de ranke witte stammetjes van de berk. Ik
wist niet dat er zoveel berken stonden, dat was me eerst nog niet opgevallen!
Het deed me denken aan de tijd dat ik een onvervulde kinderwens had… ik zag toen overal zwangere vrouwen, kinderwagens en babyspulletjes.
Of toen ik me zielig voelde en ik de warmte van mijn partner miste, zag ik plots overal kussende koppels. En toen ik mezelf dik vond zag ik met jaloerse blik overal mooie, slanke vrouwen.
Wat je aandacht geeft
wordt groter…
Mmm,… geef mij dan
maar stammetjes met confetti!
Ik zuchtte eens diep en overdacht glimlachend mijn
gedachtenkronkel. Ik keek rustig in het rond en zag de wolken elkaar speels
overlappen. In de verte vlogen er een paar vogels op. Ik aaide mijn kwispelende
hond, rekte mijn rug en voelde me goed in mijn vel.
Abonneren op:
Posts (Atom)